współrzędnymi
Encyklopedia PWN
mat. twierdzenie teorii liczb orzekające, że dla wykładników n ≥ 3 równanie xn + yn = zn nie ma rozwiązań w liczbach całkowitych dodatnich x, y, z.
mat. funkcja postaci y = ax + b, której wykresem jest linia prosta, nachylona do osi OX pod kątem α, takim że tg α = a (a nazywa się współczynnikiem kierunkowym prostej lub niekiedy jej spadkiem);
procedury obliczania współrzędnych geodezyjnych określonych względem pewnego geodezyjnego układu odniesienia (zwanego pierwotnym) w innym geodezyjnym układzie odniesienia (zwanym wtórnym), gdy są znane współrzędne geodezyjne pewnych punktów (zwanych łącznymi) w obu układach odniesienia.
sposób uprawiania geometrii za pomocą układów współrzędnych.
mat. pojęcie z zakresu geometrii wielowymiarowej; podobnie jak zbiór punktów P(x, y, z), których współrzędne x, y, z spełniają równanie postaci F(x, y, z) = 0, tworzy powierzchnię dwuwymiarową (n = 2) zanurzoną w przestrzeni trójwymiarowej (n = 3), tak też zbiór punktów P(x1, x2, ... , xn) przestrzeni n-wymiarowej, których współrzędne x1, x2, ... , xn spełniają równanie F(x1, x2, ... , xn) = 0 (zw. równaniem h.), tworzy twór geom. zwany hiperpowierzchnią;
iloczyn wektorowy, iloczyn zewnętrzny,
mat. pojęcie z zakresu rachunku wektorowego: iloczynem wektorowym wektorów 
i 
(oznaczanym × lub [, ]) w przestrzeni 3-wymiarowej nazywa się wektor 
= × , którego kierunek jest prostopadły do obu wektorów i , długość c = a b sinα (gdzie α to kąt między kierunkami wektorów i ), a orientacja trójki , , jest dodatnia (zgodna z orientacją układu współrzędnych);
